Half maart schreef ik over mijn persoonlijke ontwikkeling, een proces waar we ons hele leven mee bezig zijn. Na dit verhaal is er veel gebeurd, dingen waar we allemaal last van hebben maar ook op mijn persoonlijke vlak, wat positiviteit kan dus geen kwaad..

---

Het grootste en belangrijkste wat er op dit moment speelt, is waar we allemaal mee bezig zijn. De richtlijnen voor het Coronavirus, een virus wat wereldwijd vele slachtoffers maakt. Een virus waar we ons voor willen behoeden. Om heel eerlijk te zijn, merk ik er weinig van. Ja, ik zit meer thuis aangezien ik mijn werk als fysiotherapeute niet volledig kan uitvoeren. Ben daardoor meer aan het bellen/ videobellen/ oefenschema’s opstellen en aan het adviseren. In het begin voelde dit heel erg als een déjà vu, terug naar mijn eerste half jaar met sondevoeding. Een tijd waarin ik een half jaar niet heb kunnen werken en voornamelijk bezig was met mijn herstel. Nu kan ik weer niet werken terwijl ik het zo graag wil..

Aangezien ik bezig ben met mijn afstuderen, gebruik ik de overige tijd om mijn thesis volledig compleet en tip-top in orde te maken. Ja, ik heb alles voldoende en heb overal een positief advies en akkoord voor dus ik mag op voor mijn definitieve versie. Zelfs voor mijn persoonlijke ontwikkelingsverslag had ik een 9.8! Ik geloofde het eigenlijk niet echt.. Wauw! Dit voelde echt als een bekroning en een mooie afsluiting van mijn ziekteperiode.

Het geeft veel rust, rust dat ik de tijd kan nemen voor mijn thesis en verder werken aan mijn lichaam. Mijn thesis is nu bijna zo goed als af, hij wordt nu nog door een super lieve vriendin nagekeken op het taaltechnische aspect en dan kan hij na die feedback/ aanpassingen worden ingeleverd! De deadline ligt begin mei. Ik voel hiervoor weinig spanning, ben echt wel tevreden over mijn onderzoek en thesis. Misschien komt de spanning nog tegen de tijd van de uitslag en de verdediging…

Daarnaast schreef ik dat ik verder werk aan mijn lichaam. Mijn lichaam voelt goed! Ik merk dat de rust veel goed doet. Mijn maag is rustig, heb hierin qua eten ook echt mijn balans gevonden. Gebruik ook al een paar weken (nou ja, denk al bijna 1-2 maanden) geen extra drinkvoeding meer en dit blijft tot op heden ook goed gaan! Daarnaast ben ik nu 2 keer per week aan het sporten in de tuin, samen met een buurmeisje op veilige afstand. Zo hebben we beide een extra motivatie. Zelfs hier blijft mijn lichaam verbazen, hoe krachtig die is en ik heb wel spierpijn maar herstel wel redelijk normaal.

Mentaal; ben ik rustig en relaxed, ik merk dat de onzekerheid omtrent alle regelingen rond het Coronavirus mij niet extra onzeker maken. Tijdens mijn hele ziekteperiode was het een grote onzekere periode en nog weet ik niet wat mijn lichaam mij in de toekomst brengt. Hierdoor merk ik dat heb ik leren omgaan met wat onzekere periodes en geleerd om dan juist op die momenten te genieten van de kleine dingen om mij heen. Het werk is maar werk.. Gezondheid en familie, vrienden en liefde zijn dan veel belangrijker.

Gisteren keek ik de aflevering van Dreamschool, een programma op NPO 3. Hierin mochten jongeren paralympisch snowboardster Bibian Mentel interviewen en gaf zij zeer openhartig antwoord op deze vragen. Tijdens dit interview kwam de vraag of zij zich wel eens schuldig voelde naar haar gezin en familie over het feit dat zij ziek is. Schuldig was niet het juiste woord, maar ze herkende wel wat er bedoelt werd en dat had zij zeker. Deze vraag raakte mij persoonlijk wel iets meer.. Ik voel mij soms wel schuldig, schuldig dat ik niet te persoon kan zijn die ik wil zijn voor mijn partner, familie en vrienden. Hoe zien en/of voelen jullie dat?

Wat ik ook echt bewonderde en mij raakte was de openheid en positiviteit van Bibian Mentel. Dit is iets wat ik ook hoop te zijn. Zij sloot haar verhaal af met ‘Stop nooit met dromen en probeer eigenlijk altijd iets wat je leuk vindt, lekker te blijven volgen. Want ik geloof er heel erg in, op het moment dat je dat doet, je eigenlijk de beste versie wordt van jezelf.’

Zij verwoorde in deze woorden zo mooi wat mijn drijfveer de afgelopen 2 jaar was. Mijn droom om kinderfysiotherapeute te worden en te blijven genieten van de natuur en mensen om mij heen. Dit heeft mij zeker gevormd tot wie ik nu ben, een betere versie van wie ik was. Mentaal en fysiek. Al met al gaat het nu positief goed met mij.

Maar hoe gaat het met jullie in deze tijden? Kunnen jullie nog aan het werk blijven of zitten jullie uit voorzorg in quarantaine doordat je tot de risicogroep behoord? Laat het mij weten in een reactie hieronder of door een persoonlijk mailtje/berichtje.

Wil jij direct op de hoogte blijven hoe mijn verhaal verder gaat? Schrijf je dan nu in en ontvang een e-mail bij ieder nieuw geplaatst verhaal!

Let op, voeg info@mijngastroparese.nl toe als contact anders wordt deze bij sommige in de spambox gezet.. (ook als je een reactie hieronder plaatst)