Voor mijn zwangerschap merkte ik dat er weinig bekend was over zwangerschap bij een Gastroparese. Daarom hoop ik dat mijn verhaal anderen lotgenoten helpt. In mijn vorige verhaal vertelde ik dat ik het fysiek steeds moeilijker vond worden en dat ik de kinderkamer meer wilde aankleden. Hoe ging dit de laatste weken van mijn zwangerschap en is de kleine gezond en wel geboren? Dit alles vertel ik in dit verhaal..
Het werd zwaar.. merkte dat ik steeds meer moeite kreeg om genoeg energie binnen te krijgen voor de kleine en mijzelf, ondanks alle bijvoeding die ik extra nam. De kleine nam als eerste alle energie en wat er mogelijk nog overbleef was voor mij. Vaak was dat niet veel meer.. De laatste weken kreeg ik ook steeds minder eetlust, werd er steeds meer tegen mijn maag aan geduwd, waardoor ik onbewust minder ging eten. In plaats van mijn gebruikelijke broodje of boterhammen werden het een paar luchtige crackers, maar dat is natuurlijk niet genoeg.
Een week na mijn vorige verhaal had ik een afspraak bij de verloskundige. Hier gaf ik aan dat het fysiek wel echt zwaar werd, mijn lichaam wilde niet meer zo meewerken. Zij gaf aan dat ik die week maar eens een week thuis mijn rust moest nemen, dus even niet werken en het echt rustig aan doen, kijken of mijn lichaam hierdoor wat opknapte. Helaas was dit na een week niet zo en zat ik dus plotseling vanaf week 31 volledig in de ziektewet.
Laatste weken zwanger
In mijn 9 maanden boek schreef ik de laatste weken steeds meer dat mijn lichaam niet meer mee wilde werken. Mentaal vond ik het ook steeds zwaarder worden, twijfelde of ik straks nog wel een bevalling zelf kon doen. Kon mijn lichaam dit allemaal nog aan? Rond de 37 weken sprak deze twijfel ook uit bij mijn verloskundige, werd zelfs een beetje bang dat ik geen energie meer over had voor de allerlaatste loodjes en zelfs de bevalling. Daarom schreef ze een verwijzing uit voor naar de gynaecoloog om mogelijk de bevalling op te wekken.
Aan het eind van de 38 weken had ik een afspraak bij de gynaecoloog. Zij gaf aan dat het verstandig was om de bevalling op te wekken, zodat ik mogelijk nog energie had om zelf een bevalling te doen. Dus twee dagen later stond de afspraak al gepland in het ziekenhuis. Eerst zou ik een ballonnetje krijgen om alles extra week te maken en de dag later werden de vliezen gebroken en zou ik weeën-opwekkers krijgen.
Eenmaal op de dag van de afspraak bleek dat er een fout was met de afspraken, ze verwachtte me pas een dag later. Gelukkig konden ze al wel een onderzoek bij me doen. Wat bleek, mijn lichaam was al zelf aan het voorbereiden, want ik had al 2 cm ontsluiting. Het stelde me gerust dat mijn lichaam zelf al de kracht had om hier mee aan de slag te gaan. De dag later werd het ballonnetje geplaatst en twee dagen later mochten we naar het ziekenhuis voor de echte inleiding. Het bleek dat het ballonnetje goed zijn werk had gedaan, want op dat moment zat ik rond de 4 cm ontsluiting. Ik gaf aan dat ik graag wilde kijken wat mijn lichaam zelf deed, nadat ze mijn vliezen hadden gebroken. Mijn lichaam begon zelf al weeën op te wekken, het was nog sterk genoeg om het redelijk zelf verder op te pakken. Ondanks dit kreeg ik voor de zekerheid toch al wel de weeën-opwekkers, maar wel op de allerlaagste stand en dit bleef de hele dag zo.
Vanaf de lunch kreeg ik een flinke storm aan weeën, waardoor ik binnen de kortste keren van 5 cm op 9 cm zat. En daardoor al snel mocht gaan persen.. Uiteindelijk is de middag op 4 juni om 16.56 uur onze zoon geboren, helemaal gezond en wel!
Nu ik dit allemaal typ besef ik pas hoe trots ik op mijn lichaam mag zijn.. Ik heb er eigenlijk nog niet eerder de tijd voor gehad om er zo bij stil te staan. Onze zoon slaapt op het moment dat ik dit schrijf en merk dat dit echt even een moment is voor mijzelf. Een moment om trots te zijn dat mijn lichaam het grotendeels zelf allemaal heeft opgepakt, het had alleen het aanzetje nodig. Trots op mijzelf dat ik het toch allemaal zelf heb kunnen doen.. Poeh, de tranen beginnen al over mijn wangen te rollen. Wauw.. Bedankt lichaam voor deze kracht!
Onze zoon
4 juli.. Je bent alweer 1 maand oud, wat gaat de tijd toch snel voorbij! Iedereen vertelde het al, maar het is ook echt zo.. We genieten elke dag van je, zelfs als je een wat mindere dag hebt door krampjes/maagzuur of gewoon een off-day. Over het algemeen doe je het erg goed! Je bent erg snel tevreden en makkelijk. Je geniet van de kleine dingen en slaapt soms al nachten door. In het begin kwam je tussen 2.00-3.00 uur voor een fles, zo is het de laatste tijd pas tegen 5.30-6.00uur.
Ik merk dat ik zo blij wordt als ik nog maar naar je kijk, wordt soms nog helemaal week er van. Er komt een bepaalde trots/blijdschap/verliefdheid naar boven die ik nog niet eerder gevoeld heb.
1 week oud 
3 weken oud
Fysiek en mentaal na de geboorte
Mijn maag voelde de eerste weken na de geboorte erg fijn! Ik kon redelijk eten, reageerde niet heftig op voedsel. Alleen merk ik dat sinds de laatste week de hormonen langzaam uit het lichaam verdwijnen en helaas mijn maag af en toe weer protesteert op wat of hoeveel ik heb gegeten.. Nu besef ik pas wat die gekke hormonen van een zwangerschap op bepaalde dingen een positieve invloed kunnen hebben. Hoezo gekke hormonen? Op mentaal vlak hebben die hormonen niet echt een positieve invloed bij mij. Ik keek juist met een negatiever beeld naar mijzelf en kon minder genieten van de kleine dingen. Nu merk ik dat ik mentaal ook steeds meer mijzelf word, geniet extra van de kleine dingen en kan meer beter naar mijzelf kijken. Ja, ook al baal ik dat ik nog niet mijn normale kleding terug aan kan en mijn buik nog erg slap is. Maar ik mag trots zijn op mijzelf en op mijn lichaam! Dat is waar ik vaker bij stil mag staan..
Wil jij direct op de hoogte blijven hoe mijn verhaal verder gaat? Schrijf je dan nu in en ontvang een e-mail bij ieder nieuw geplaatst verhaal! Of volg mij op Instagram of Facebook.
Let op, voeg info@mijngastroparese.nl toe als contact anders wordt deze bij sommige in de spambox gezet.. (ook als je een reactie hieronder plaatst)
Wil je dit verhaal opslaan?
Dag Nadia,
Wat een geweldig positief verhaal! Wat een mooie zoon.
Ik word er helemaal blij van als ik het lees.
En gelukkig maar ook opvallend dat jouw maag beter functioneert na de zwangerschap. En tsja die hormonen, ik heb daar veel over nagedacht. IK ben ouder dan jij en heb weer het hormoon probleem van de overgang.
Toch weer met internist bespreken. Met mij gaat het nu niet goed. Morgen ga ik met Nalcrom beginnen een middel tegen misselijkheid en productieve mestcellen in de darmen.
Als je tijd en zin hebt om te mailen dan hoor ik graag hoe het nu met jou en je zoon gaat. Je hebt het fantastisch gedaan en bent een voorbeeld voor andere gastroparese lotgenoten.
Geniet van alles wat je met je kindje meemaakt en blijf gezond.
Lieve groeten vanuit Noord Holland,
Lotte van Steeg