Het is alweer bijna een jaar geleden dat ik mijn PEG-J kreeg. Waarom ik een PEG-J kreeg, lees je in Een PEG-J sonde. Nu blik ik weer eens terug in de tijd, hoe was het na Barcelona en hoe ging het verder?

---

Ik merk dat ik nog zo veel te vertellen heb en dat niet alles in een verhaal past. Daarom heb ik besloten om het toch een beetje op te delen. In dit verhaal komt de week na Barcelona, hoe gaat het met de wond en de maag? Een komende verhalen gaan over: het werk weer oppakken, de grote frustraties en studeren.

Barcelona
Wat was dat een heerlijk weekend! Ook echt een slopend weekend. Wat we allemaal gedaan hebben lees je hier. De eerste week na dit geweldige weekend, had ik mij wel rond de normale tijd aangekoppeld. Meestal koppelde ik mij rond 20.00 uur aan, dan was ik de volgende ochtend rond 8.00 uur weer klaar en kon mijn dag beginnen. Alleen deze week was het toch anders. De dag begon niet rond deze tijd, nadat ik mij had afgekoppeld kroop ik namelijk weer terug mijn bed in en sliep ik verder tot een uurtje of 11. Toen begon pas mijn dag.. De dagen bestonden die week ook vooral uit: bijkomen, toch een klein rondje wandelen en natuurlijk een keer wat drinken bij mijn collega’s.

Ritme
Na ongeveer een week echt letterlijk bijkomen van een weekend gezelligheid, kreeg ik toch weer stapje bij beetje mijn ritme terug. Elke dag voor 8.00 uur mijn bed uit, gedurende de dag een rondje wandelen en kijken of ik dit per week iets kon uitbreiden of sneller kon lopen. Dit deed ik om mijn conditie en kracht weer op te bouwen.
Daarnaast bestond het ritme ook uit school; bijna elke maandag Skypen met mijn klasgenoten om zo toch bij de lessen aanwezig te zijn en verder zelf de theorie bij houden.

De wond
Fysiek wilde ik mijn lichaam blijven uitdagen door rondjes te wandelen. Lekker de buitenlucht in, mijn hoofd leeg maken en even niet ziek zijn. Helaas bleef mijn wond protesteren, zelfs bij de kleine rondjes van nog geen half uur of letterlijk een rondje door de wijk of om een boodschapje (5 minuten tot de winkels).. Ja, dan helpt een weekend Barcelona ook niet echt mee. Dus toch weer contact opgenomen met het ziekenhuis. Helaas was de specialist er niet, dus mocht ik contact opnemen met mijn huisarts. Gelukkig heb ik een hele fijne huisarts, waar ik altijd bij terecht kan! Zij dacht toch aan een ontsteking, het zag namelijk wat rood en bleef wat vies. Dus toch maar weer gelijk een antibioticakuur inclusief een zalfje.

Na een week was het niet heel veel verbeterd, dus toch maar weer contact opgenomen met het ziekenhuis. Daar mocht ik gelijk dezelfde dag nog langs komen. Ze zagen dat er wel echt een irritatie zat, maar de specialist vermoedde, een mechanische irritatie. Een irritatie door het licht bewegen van de sonde in de wond. Ik moest zorgen dat het goed vast zat tijdens bewegen, alleen niet te strak aangezien je dan een drukplek kan creëren. Wanneer ik zat, mocht het wel iets losser aangezien er dan meer druk op kwam. Verder advies was: “Kijk het nog maar aan, alleen wel met iets meer rust”.

Dit vond ik moeilijk, mijn lichaam kreeg steeds meer energie. Was echt aan het opknappen, alleen mocht ik er niet veel mee doen! Wat een frustraties.. Om eerlijk te zijn heb ik toen wel even moeilijk gehad. Hoe kon ik dan nog de motivatie vasthouden? Het was super lekker weer, dus ben ik maar in mijn tuin gaan zitten en boeken lezen. Heel veel boeken lezen en dan voornamelijk trillers.. Lekker met mijn gedachten weg uit de echte wereld!

De wond kwam wel iets tot rust, alleen wanneer ik weer iets deed, een klein rondje had gewandeld (ja ik kon het niet laten..) of om boodschapjes was geweest, was het weer prut.. Pff, wat heb ik die wond toen vervloekt! Om deze redenen had ik in tussen tijd veel contact met en ben ik veel gezien door de thuiszorg, ziekenhuis en huisarts. Ik deed er alles aan om mijn wond toch een soort van rustig te krijgen. Oké, behalve echt mijn rust houden. Kon dit echt niet, ik wilde actief blijven!

De maag
Alleen hoe ging het met de maag zelf? Deze ging gelukkig wel steeds iets beter! Het bleef zoeken en had soms weer echt frustraties, maar kon langzaam een zacht stukje wit vis of garnalen en rijst of kale risotto eten. Wauw wat was dat heerlijk, de eerste happen weer ‘echt’ eten! Wat een smaken en gevoel.. Met dit alles ging ik mee verder. Probeerde soms weer andere kruiden/smaken of variaties hier van te maken, voordat ik weer totaal iets nieuws probeerde.

Wat was ik blij met weer gewoon eten! Dat ik dit ook alleen maar wilde blijven eten. Alleen overdag bleef het toch nog even op de smoothies en wat zacht fruit. Net als mijn eerste aardbei, was als een kind zo blij.

Wil jij direct op de hoogte gehouden worden bij een nieuw verhaal? Schrijf je dan nu in, naast of onder het verhaal.