Sinds 2014 is er gastroparese geconstateerd. Aangezien het zo hard achteruit ging kreeg ik, vanaf half februari, sondevoeding om fysiek weer aan te sterken. Waardoor ik vanaf half maart 2018 een PEG-J sonde heb gekregen.
Een extra nacht in het ziekenhuis (het voelde als de foto hierboven, treurig).. Nou, wat een nacht! Had liever deze thuis doorgebracht. Mijn buurman lag vanaf 00.30 uur elke 20 minuten op zijn infuus, met als het gevolg dat deze ging piepen. Uiteindelijk heb ik of mijn buurvrouw maar gebeld naar de zuster, want mijn buurman sliep gewoon door! Daarna was hij rond 2.00/3.00 uur wakker en vroeg met zijn harde stem om een bakje koffie met melk en suiker (ja, dit weet ik nog precies, na tig bakjes koffie van deze man..). In tussen tijd was ik klaar wakker en had ik weer pijn gekregen, dus rond 4.00 uur zelf nog maar om paracetamol gevraagd. Daarna kwam de zorg om 6.00 uur ’s morgens gezellig alles meten; temperatuur, bloeddruk en eventuele medicatie delen.
Wat wilde ik graag naar huis!
Ik moest alleen wachten op de arts, om te horen of ik naar huis mocht. In tussen tijd kwam mijn moeder, zodat als ik naar huis mocht, ik ook naar huis kon. De arts kwam en vroeg hoe het met mij ging. Om eerlijk te zijn, ik was blij met mijn pijnstillers.. en bleef toch erg veel pijn houden in mijn hele buik. Dit was dus niet zozeer rond de wond. Kon alleen bijna niet ademen, dit deed namelijk zoveel zeer! De arts wilde vanwege deze pijn nog een overzicht x-ray foto van mijn buik, puur om te kijken of er geen grote complicaties waren opgetreden. Stiekem was ik dan ergens toch ook wel blij dat ik nog in het ziekenhuis was.
Rond 11.00 uur mocht ik dan eindelijk voor een x-ray foto. Nog geen uurtje later op de afdeling kreeg ik al deels de uitslag. Er bleek lucht in mijn buikholte te zitten wat tegen mijn middenrif aan drukte. Dit kon nog meer pijn gaan doen, moest mij daarom alvast voorbereiden op waarschijnlijk nog een nacht in het ziekenhuis.. Want als ik dan toch naar huis zou gaan en meer klachten zou krijgen, kan er niks extra’s meer worden geregeld.
Tijdens de lunch was ik even met mijn moeder van de kamer af, zittend in een rolstoel. Maar nadien kreeg ik zo veel pijn! Deze pijn bleef erger worden, dus vroeg ik toch of ik nog een pijnstiller mocht. De enige extra pijnstiller die ze mochten geven was morfine. Het voelde niet goed om van paracetamol direct naar morfine te gaan. Alleen de pijn bleef maar erger worden.. ging daarom toch maar overstag.
Dit heb ik geweten.. Wat een heftige reactie kreeg ik hierop! Het leek wel alsof ik dronken in mijn ziekenhuisbed lag, alles draaide, uiteindelijk overgeven (dit raad ik trouwens niemand aan, net na een PEG-J plaatsing en met lucht in je buikholte!) en daarna viel ik in slaap. Wanneer ik wakker werd, begon alles opnieuw. Dit ging zo de hele middag door, tot ongeveer 19.00 uur. Wat was ik blij dat een vriendin spontaan op bezoek kwam en goed voor mij zorgde, de zorg bellen en dingen regelen. Uiteindelijk werd ik op een lege kamer gelegd, waar ik ook de nacht mocht doorbrengen. Heerlijk zo een kamer alleen! Dit heeft mij goed gedaan, heb redelijk goed geslapen die nacht.
De volgende ochtend vroeg kwamen ze al vroeg bloedprikken, om te kijken of er verder niks bijzonders was. Gelukkig was alles goed en mocht ik dan toch eindelijk naar huis. Lucht in de buikholte moet namelijk vanzelf oplossen en heeft wel minstens een week te tijd nodig. Dus gelijk mijn vriend gebeld!
Pech met mijn PEG.. — Quote van de internist
Tijdens het wachten, zat ik heerlijk uit het raam te kijken, heerlijk met een kopje thee bij de kachel. Het sneeuwde, even van een afstandje er van genieten! Toen mijn vriend er was en de internist alles bij elkaar had om mee te geven, was het dan echt tijd om naar huis te gaan! Yes!
Alleen eenmaal bij de auto, bedacht ik dat dit toch wel een vreselijke opgave was. Hoe moest ik in die auto gaan zitten? Hoe gaat deze rit verlopen? Dit merkte ik al snel genoeg.. elke bochtje was er 1 teveel. Gelukkig konden we niet zo snel door de sneeuw, anders had hij van mij niet zo snel gemogen.
Thuis ben ik heel voorzichtig op de bank gaan zitten, kleedje over mij heen en kwam daar niet meer vandaan. Alleen als ik dan toch echt naar de wc moest, wat een hel! Als ik nog maar 1% van mijn buikspieren aanspande ging ik al door de grond. Probeer eens zonder buikspieren te gebruiken op te staan.. Dat gaat niet.
Wat was ik blij dat ik toch weer heerlijk thuis was! Lekker samen met mijn vriend mijn lijf gewassen (ik mocht namelijk een week niet douchen), ook al was dit de grootste confrontatie ooit.. Ik voelde me zo afhankelijk, kon niks..!
Maar het was gewoon weer lekker in mijn eigen omgeving, rust en warmte met mijn liefste om mij heen!
Nadia
Eén reactie