Sinds eind januari werden de klachten van mijn Gastroparese erger en heb ik weer een neus-jejunumsonde. Het voelt weer een beetje als terug bij af en of ik hier nu altijd sterker van wordt.. ik wil soms een gewone twintiger zijn!

---

Even in de kader van dat niemand perfect is en het niet altijd over wolken gaat. Ik dus niet altijd super sterk en dapper ben, wil ik graag ook deze kant belichten over chronisch ziek zijn. Misschien kunnen jullie mij hier zelfs wel bij helpen.

Chronisch ziek zijn, vraagt om chronisch optimisme. Deze quote van Loesje zag ik laatst voorbij komen en vat alles samen van de afgelopen tijd. Weet heel goed wat het inhoudt, maar weet ook dat dit niet vol te houden is. Ik hoor van iedereen, het hoeft ook niet: ‘Deze dagen horen er ook bij, het is menselijk…’

Alleen wat mij soms zo raakt is, ik kan niet meer onbezorgd en spontaan leuke dingen doen/plannen met mijn vriend en/of vrienden. Dit mis ik soms zo erg!!

Nee, ik ben ook geen tiener meer. Hoef ook echt niet meer elk weekend in de kroeg te hangen tot 3.00 uur ’s nachts. Zou het alleen weer zo leuk vinden om genoeg energie te hebben, om ‘gewoon’ weer eens wat leuks en actiefs te kunnen doen. Ergens spontaan en enthousiast “ja” op te kunnen zeggen. En er dan ook op dat moment enorm van kunnen genieten!

Daarnaast zie ik nu veel leuke wandelingen/natuur voorbij komen, het wordt lekkerder weer en krijg daarom ook weer zin om spontaan een weekend weg te gaan en te gaan kamperen. Dik genieten van de natuur en alles om mij heen. Helaas heb ik hier niet de energie genoeg voor… Ben soms al blij als ik naar de stad en terug ben gelopen (totaal 30-45 minuten) en daarna weer op de bank kan gaan liggen.

En er komen ook allemaal kleine klusjes, ideeën en creativiteit naar boven. Wie mij kent, weet dat ik graag zelf aan het klussen/rommelen ben. Mijn ideeën graag zelf uitvoer. Kan ik zo van genieten! Lekker op mijn gemakje, mijn ding doen. Zo heb ik laatst mijn insectenhuisje opgeknapt en een nieuw likje verf gegeven. Ik genoot en straalde gewoon weer, zoals vanouds. Had dit zelf eerst niet zo door, totdat mijn vriend zei: “Je geniet hier echt van he? Je kan dit volgens mij de hele dag door doen, met die glimlach op je gezicht! Schroefje zoeken, schroefje erin schroeven, beetje poetsen, likje verf, plekje zoeken etc.” Heerlijk was het! Helaas, gaat dit niet altijd zo of niet volledig, dan moet ik toch de hulp vragen aan mijn vriend..

Wat zou ik graag ‘gewoon’ een twintiger willen zijn.. vol energie en die zijn ding kan doen zonder er bij na te hoeven denken. Geestelijk ben ik dit, maar lichamelijk voel ik mij soms nog ouder dan een bejaarde. En ben ik de hele dag aan het rekenen, plannen hoe ik de dag doorbreng, ook nog eens in combinatie met de sondevoeding.

Om positief te eindigen, kwam ik deze foto tegen van Post van duif 

Hebben jullie dit ook wel eens of zie je dit wel eens in je omgeving? Hoe gaan jullie hier mee om? Hebben jullie tips om een juiste balans te vinden?

Wil jij direct op de hoogte gehouden worden bij een nieuw verhaal? Schrijf je dan nu in, naast of onder het verhaal.