Voor mijn zwangerschap merkte ik dat er weinig bekend was over zwangerschap bij een Gastroparese. Daarom hoop ik dat mijn verhaal anderen lotgenoten helpt. In mijn vorige verhaal vertelde ik over de laatste weken van mijn zwangerschap en hoe de eerste maand is verlopen. Inmiddels zijn we een half jaar verder, maar hoe gaat dat leven met een zoon en je energie verdelen over hem en jezelf?
De hormonen begonnen na een maand al langzaam maar zeker wat af te nemen. Gelukkig ging het niet heel snel, want tot een half jaar na de bevalling heb ik redelijk goed kunnen eten en kon mijn maag alles redelijk goed verdragen. Doordat het allemaal zo goed ging had ik ook voldoende energie om deze te kunnen verdelen. Na 12 weken (verlof + vakantie) ben ik weer begonnen met werken. Wat was ik hier aan toe! Gewoon even weer Nadia zijn, kletsen met iedereen over de koetjes en de kalfjes en hoe het met hun ging in plaats van met mij of mijn zoon.
Mentaal was dit wel weer een flinke uitdaging! Tijdens mijn zwangerschap had ik totaal geen last van een zwangerschapsdementie, maar daarna… Oef! Het leek wel alsof mijn hersenen stiekem in een spons waren veranderd. Misschien was dit ook door de weinige mentale prikkels die ik had vanaf het moment dat ik thuis kwam te zitten, vanaf 31 weken zwangerschap.
Fysiek ging het gelukkig wel steeds iets beter. Mijn conditie kwam wat terug, kon steeds wat langer wandelen of mijn rondje wat sneller wandelen. Viel op een goede manier wat kilo’s af waardoor ik nu zelfs al weer 2 oude broeken aan kan. Wat geeft dit een goed gevoel! Probeer soms ook wat oefeningen mee te doen met patiënten, zo train ik gelijktijdig de patiënt en mijzelf.
Afgelopen zomer zijn we een weekend weg geweest waarbij we op verschillende mooie plekken zijn geweest met zijn drieën. En met de bronsttijd weer naar de Veluwezoom zoals bijna elke jaar, maar dit keer als gezinnetje. Wat een ervaringen! We hebben een flinke wandeling gemaakt (was daarna wel kapot, maar was blij dat het weer kon), waarbij ik onze zoon droeg in de draagdoek. Hij deed het geweldig in de draagdoek en heb hem zelfs op een super mooie plekken een fles kunnen geven. Dit zijn dingen die niemand mij meer afneemt en waar ik van kan blijven genieten.
Hoe gaat het nu?
De laatste maand merk ik dat het wat moeizaam gaat.. Normaal gesproken heb ik in december erg veel zin in zelfgemaakte glutenvrij gevuld speculaas en in de lekkere dingen rondom de feestdagen. Dit jaar was dit helaas wat minder. Waarbij helaas sinds afgelopen week mijn maag wat prikkelbaarder en snel vol is. En zelfs mijn darmen zijn een beetje van slag. Mogelijk heeft dit niet alleen maar een fysieke oorzaak.
Mentaal merk ik namelijk dat mijn hoofd even vol zit.. Vol met dingen die ik graag nog wil doen, maar merk ook dat ik het lastig vind een moment puur voor mijzelf te nemen. Even geen werk, huishouden of zorgen voor zoon en partner. Maar even mijn hoofd leegmaken, dit vind ik moeilijk..
Moeilijk om even te zeggen ‘Nu is het even me-time’, ‘Nu ben ik er even niet, ben even minimaal een uur weg’. Terwijl ik weet dat ik hier een beter persoon van wordt. Kan weer meer verdragen, aangezien mijn lontje wat langer wordt. Aan de andere kant voelt het alsof het egoïstisch is.. ik een slecht persoon ben.. En nee, ik weet dat het niet zo is, maar hart en hoofd zeggen soms wat anders..
Mijn doelen voor komend jaar zijn dus een balans vinden en meer tijd voor mijzelf nemen. Al is dit door een rondje alleen te gaan lopen en mijn hoofd leeg te maken.
Onze zoon
Vandaag ben je alweer 7 maanden en tijgert al de hele kamer rond. Op nieuwjaarsdag hebben we daarom ook maar direct een traphekje geïnstalleerd. Eten en tijgeren zijn je twee favorieten dingen. Eten doe je als een bouwvakker, soms hebben we het gevoel dat er geen stop op zit. Behalve als je iets niet zo lekker vindt, haha! Na een paar dagen proeven, vind je het toch wel lekker en gaat het er vlot in.
Je bent echt een doener.. Je kijkt naar je doel en daar ga je! Het maakt niet uit hoe of wat je er voor moet doen, je zorgt er voor dat je er komt. Wanneer papa of mama je corrigeert, wordt je boos en gefrustreerd en probeer je het soms gewoon nog een paar keer. Want ja, misschien mag je het na een paar keer toch wel!
De wasbare luiers waar ik het eerder over heb gehad zijn echt top! We hebben nu ook zelfs wasbare billendoekjes. Bijna geen afval en je hebt er zo goed als bijna geen luieruitslag van. Soms is de huid wel even een beetje rood, maar met goed droog maken en wat vaker op het potje is het zo weg! Ik hoor jullie denken, potje nu al? Ja, al vanaf de eerste maand zetten we hem iedere luierwissel op het potje en doet daar (vaak, soms ook niet) zijn behoeften op. Hoe, wat en waarom, daar kan ik nog lang over praten maar niet hier. Je mag natuurlijk altijd een privébericht sturen.
Verder ben je een heel tevreden en vrolijk mannetje! Houd dit vast lieverd, geniet van alle mooie dingen om je heen. Gaat mama ook zeker doen..
Wil jij direct op de hoogte blijven hoe mijn verhaal verder gaat? Schrijf je dan nu in en ontvang een e-mail bij ieder nieuw geplaatst verhaal! Of volg mij op Instagram of Facebook.
Let op, voeg info@mijngastroparese.nl toe als contact anders wordt deze bij sommige in de spambox gezet.. (ook als je een reactie hieronder plaatst)
Wil je dit verhaal opslaan?
